Nazwisko pochodzi od apelatywu żuk: 1. wół czarny, pies czarnej maści, 2. rodzaj ubioru „kontusze, żuki i czuhaje, wschodnie ubiory”, 3. chrząszcz pięcioczłonkowy wachlarzorogi (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 725). Słowo żuk wywodzi się od ruskiego żukat’ ‘brzęczeć’ (zob. A. Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 1974, s. 121). Por. też nazwę miejscową Żuk, odnotowaną na terenie byłego powiatu łohojskiego i biłgorajskiego – zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 839. To nazwisko odnotowuje już Słownik staropolskich nazw osobowych (t. VI, s. 370). K. Rymut podaje, iż nazwa była zapisana już w 1136 r.! (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 764). To nazwisko przytacza D. Lech w „Nazwach osobowych dziewiętnastowiecznych mieszkańców Opola (ze słownikiem etymologicznym nazwisk)”, s.242: Sug Martha, katol., 1878. Nazwisko podają również Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz w Słowniku historycznych nazw osobowych Białostocczyzny (XV-XVII w.),t. II P-Ż, Białystok 1998, s. 209): Żuk 1545, Sierhiey Zuk 1551, Fiedko Zuk 1551, Iwan Żuk 1558, Zuk 1558, Piotr Żuk 1569, Żuk 1578, Dmiter Żuk z żoną samowtor 1662, Hrycowa Żukowa, Jackowa Żukowa 1662.
