ASMAN

Nazwisko równe niemieckiej nazwie osobowej Assmann, ta od imienia chrześcijańskiego pochodzenia greckiego Erasmus (Erasmus > Asmus > Asman J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 48), to z greckiego εράσμιος ‘miły, wdzięczny, uprawniony’, zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 2 Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995 s. 35, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 48, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 39, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K Kraków 1999 s. 11. Por. także człon staropruskich nazw osobowych As, zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 132 oraz anglosaskie i dolnoniemieckie asä ās, ōs ‘Bóg’ + -man, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 172. Ród Asman otrzymał szlachectwo w 1673 r., zob. A. Boniecki, Herbarz polski I s. 55.