BIAŁOŃ

Nazwisko Białoń pochodzi od przymiotnika biały, czyli: 1. barwy najjaśniejszej ze wszystkich, śnieżny, alabastrowy, 2. czysty, nietrudny, 3. przenośnie czysty, niepokalany, 4 o włosach siwy, srebrzystowłosy, 5. o dniu widny, jasny, 6. przenośnie ‘spokojny, umiarkowany’ (zob. Słownik warszawski, t. I, s. 144). Por. też bielić: 1. robić białym, malować na biało, 2. powlekać bielidłem twarz, 3. blechować, bielić, 4. zaprawiać śmietanką, mlekiem, zabielać, 5. wyjaśniać, wypogadzać (Słownik warszawski, t. I, s. 151). To bardzo stara nazwa osobowa – odnotowano ją już w 1401 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 32.