BIALIK

Nazwisko Bialik pochodzi od przymiotnika biały, czyli: 1. barwy najjaśniejszej ze wszystkich, śnieżny, alabastrowy, 2. czysty, nietrudny, 3. przenośnie czysty, niepokalany, 4 o włosach siwy, srebrzystowłosy, 5. o dniu widny, jasny, 6. przenośnie ‘spokojny, umiarkowany’ (zob. Słownik warszawski, t. I, s. 144). Por. też bielić: 1. robić białym, malować na biało, 2. powlekać bielidłem twarz, 3. blechować, bielić, 4. zaprawiać śmietanką, mlekiem, zabielać, 5. wyjaśniać, wypogadzać (Słownik warszawski, t. I, s. 151). Nazwę osobową Bialik odnotowano już w 1576 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 32.