BULIK

Nazwę osobową Bulik odnotowano bardzo wcześnie – już w 1425 r. zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I s. 62; ma kilka możliwych podstaw etymologicznych, tzn.: 1. bul ‘odgłos tęgiego łykania, bełkotania, cecha pijaństwa’ lub od bula: 1. pieczęć wypukła przy dawnych dokumentach, 2. postanowienie albo dekret w sprawach ważniejszych, 3. pryszcz, krosta, narośl, guz, 4. okrągły występ skały, z łacińskiego bulla: 1. pieczęć wisząca przy dokumencie, 2. sam dokument, z łacińskiego bulla ‘pęcherzyk, garb, guz, torebka’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 232. Por. też bulać ‘obalić’ (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. I, s. 136) i buła.