DZIKOŃ

 

Nazwisko Dzikoń ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. rzeczownik dzik, czyli: 1. dziki wyrostek, wilk, 2. dzikus (= dziki człowiek), 3. dzika świnia, II. przymiotnik dziki, czyli: 1. niedomowy, swojski, nieoswojony, 2. nieogrodowy, polny albo leśny, 3. niecywilizowany, barbarzyński, 4. srogi, okrutny, drapieżny, 5. niepohamowany, gwałtowny, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I, s. 173, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I s. 655-656.