Nazwisko proste, równe niemieckiemu hipokorystykum Gies(e) < Gisulf, imię oparte na bazie staro-wysoko-niemieckim geisla ‘rózga’ lub ‘ogon’, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 282-283, E. Breza, Pochodzenie przydomków szlachty pomorskiej, Gdańsk 1986 s. 67 lub od imienia: Giesenbrecht, Gieselbrecht, zob. H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 170 i innych na Gis-/Gies-, zob. S. Rospond, Słownik nazwisk śląskich, cz. 2 s. 5. Por. Gis, germańskie gaizá ‘ostro zakończony kij’, H. Kaufmann, Ergänzungsband zu Ernst Förstemann Personennamen, München-Hildesheim 1968 s. 134, później ‘włócznia z żelaznym końcem’ i samodzielny człon imion złożonych Gis, zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 60. Giza, inaczej Gissa albo Giese – patrycjuszowski ród gdański, zob. J. Krzepela, Rody ziem pruskich, Kraków 1927 s. 193. Giesowie (Gizowie) „Bywali biskupami, starostami borzechowskiemi, sekretarzami jego Królewskiej Mości. Jako zawsze, tak i dotąd kwitnęli i kwitną.”, zob. J.K. Dachnowski, Herbarz…, s. 217; Gidda, zob. K. Niesiecki, Herbarz polski, t. IV s. 124-130; Gisza vel Gissa herbu własnego W. Wittyng, Nieznana…, s. 92.
