GONERA

Najwybitniejszy polski badacz antroponimii wywodzi nazwisko Gonera od czasownika gonić, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I, s. 252. Gonić oznaczało 1. ścigać, tropić, 2. szukać czego, łowić co, chwytać, 3. naganiać, napędzać, naglić, 4. nękać, gnębić (szczególnie procesami), 5. wyprzedzać, przewyższać, zakasowywać, 6. pędzić, galopować, gnać, 7. ciagnąć ku czemu, 8. biegać, kręcić się, 9. zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 872-874. Inną potencjalną podstawę nazwiska stanowi rzeczownik gon, czyli: 1. łowy, polowanie, 2. zagon, 3. pęd, latorośl, 4. zacier, zob. J. Karłowicz, Słownik gwar polskich, t. II, s. 103. Mianem Gonery można było więc pierwotnie określać np. myśliwego. Wyjaśnienie może być także prostsze i nazwisko można uznać za pochodzące wprost od rzeczownika gonera/gonyra, który oznaczał ‘starszą, zalotną kobietę’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 873.