Nazwa osobowa Grzech została odnotowana już w 1431 roku. Ma dwie potencjalne podstawy etymologiczne: 1. imię Grzegorz, 2. rzeczownik grzech, czyli: a) czyn potępiany przez religię, nieprawość, b) wina, słabostka, wybryk, c) zły duch, diabeł, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 276, Słownik języka polskiego, tzw. warszawski, t. I, s. 932. Imię Grzegorz (utrwalane często w łacińskich i niemieckojęzycznych dokumentach w formie Gregorius/Gregor), pochodzi od greckiego grēgorikós ‘czuwający, czujny’. „Pierwotnie imię oznaczało prawdopodobnie człowieka gotowego do nocnych czuwań (tzn. modlitw)” (J. Grzenia, Nasze imiona, Warszawa 2002, s. 113).
