Nazwę osobową Kwit, odnotowaną wcześnie – już w 1567 roku, można wywodzić od tak samo brzmiącego rzeczownika, który oznaczał: 1. pokwitowanie, dowód na piśmie z odbioru czegoś, np. pieniędzy, towarów, 2. rewers, zobowiązanie do zwrotu pożyczki (wyraz jest spolszczeniem łacińskiego quitus) lub od staropolskiego czasownika kwitać, czyli ‘kwitnąć’, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I, s. 504, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. II s. 667. Pierwotnie mogło to być przezwisko kogoś, kto w swojej działalności zawodowej miał do czynienia z kwitami.
