PARKA

Nazwisko Parka można wywodzić wprost od rzeczownika parka, który oznaczał: 1. parzystą liczbę, np. ziaren, 2. sieć na wilki, 3. kluski prażone, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. IV, s. 60. Potencjalne podstawy etymologiczne nazwiska =to też m.in.: I. para, czyli: 1. ciało lotne, które w warunkach zwykłych występuje w stanie ciekłym, 2. dwójka, 3. tchnienie ożywcze, duch, dusza, 4. wódka, gorzałka, 5. jednostka brakująca do pary, 6. spódnica i kaftanik z jednego materiału, kostium, 7. kilka, 8. odrzwia złożone z dwóch słupków prostopadłych, 9. szpara w ścianie izby, II. parać, czyli: 1. pruć, 2. parować, 3. popisywać się, afiszować z czym, 4. robić źle, partolić, 5. się czym – zajmować się, trudnić się, zatrudniać, 6. z czym – bratać się, kumać się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. IV, s. 50-51, III. staropolskie park ‘smród’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 209. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 540) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – Parka vel Piotrowski vel Szymkowicz herbu Pomian.