WYPYCH

Nazwisko proste, równe przezwisku Wypych, Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 228, to utworzone wstecznie od apelatywu wypychać, M. Czaplicka-Niedbalska, Nazwiska mieszkańców Bydgoszczy od II połowy XV wieku do I połowy XVIII wieku, Bydgoszcz 1996 s. 426, Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz, Słownik historycznych nazw osobowych i elementów identyfikacyjnych Białostocczyzny (XV-XVII wiek), t. I-II, Białystok 1997, t. II s. 187 lub wypychacz ‘ten, który kogo lub co wypycha’, M.B. Linde, Słownik języka polskiego, Lwów 1854-1860, t. VI s. 575, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 110. Możliwy jest też związek genezy nazwiska z nazwą miejscową Wypychy – kilkanaście wsi na terenie całego kraju, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIV s. 102.