ZAJĄC

Nazwisko pochodzi od apelatywu zając: 1. zwierzę szczurowate z rodziny tej samej nazwy – „przed Kupidynem i Mars zającem”, „tak mało serca ma, iże zając go na czasy w jaskinie puste i głuche zastraszy”, 2. przenośnie strach, tchórzostwo – „zając wlazł mu w nogi”, już zając za górą = już klamka zapadła, stało się, 3. klops, pieczeń, 4. królik, 5. rodzaj gry, 6. rodzaj węzła chustki, 7. astrologicznie gwiazdozbiór na półkuli południowej (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 106). To nazwisko odnotowuje już Słownik staropolskich nazw osobowych (t. VI, s. 256). K. Rymut podaje, iż nazwa była zapisana już w 1313 r. (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 719). To nazwisko przytacza w swoim opracowaniu E. Rudnicka-Fira (Antroponimia Krakowa od XVI do XVIII wieku. Proces kształtowania się nazwiska, Katowice 2004, s. 572): Stanislaus Zając 1795. To nazwisko przytacza D. Lech w „Nazwach osobowych dziewiętnastowiecznych mieszkańców Opola (ze słownikiem etymologicznym nazwisk)”, s. 239: Zaiunz Ludwike, katol., 1876, saijunz Barbara, katol., 1876, Sajonz Marie, katol., 1881, Sajons Susanna, ewangel. 1879, Saiuns Barbara, katol., 1875, Sajons Marie, katol., 1879, Zajunz Friedrich, ewangel., 1877, Zając Maria, katol., 1878. To nazwisko odnotowuje także J. Bubak (Słownik nazw osobowych i elementów identyfikacyjnych Sądecczyzny XV-XVII w. Imiona, nazwiska, przezwiska, cz. II N-Ż, Kraków 1992, s. 300): Zayącz 1489, Johannis Zayoncz 1506, Zayacz 1508, Zayącz de Golompkowicze, Chłopcza imieniem Krzystopha z oycza Walantego Zaiącza s Roskowicz.