ZAKONNIK

Nazwa pochodzi od dawnego przezwiska Zakonnik, pochodzącego od tak samo brzmiącego rzeczownika, który jednakowoż znaczył kiedyś głównie coś innego niż obecnie, czyli: 1. zbiór praw, statut („w zakonniku Duszana nie ma żadnej o tym wzmianki”), 2. myśliwskie – głuszec, 3. człowiek biegły w zakonie, to jest w prawie, szczególnie Bożym, uczony, w piśmie, teolog, dopiero na 4 miejscu tzw. Słownik warszawski (t. VIII, s. 130) wymienia znaczenie obecne ‘członek zakonu, ksiądz zakonny, mnich). Nazwę osobową Zakonnik odnotowano na terenie Polski już w 1612 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 720).