ZYGMUNT

Nazwisko pochodzi od występującego na terenie Polski od XIII wieku imienia chrześcijańskiego pochodzenia germańskiego Zygmunt < Siegmund, które podobnie jak Siegfred, pierwotnie oznaczało ‘doskonałego, często odnoszącego zwycięstwa, strzelca', zob. J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I-II, Limburg a.d. Lahn 1957-1963 t. II s. 605. Imię pochodzi od sigi- ‘zwycięstwo’ i mund ‘opieka, pomoc’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 750. Zygmunt, król Burgundii i męczennik, był jednym z najpopularniejszych świętych w Europie, zob. M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994, s. 347. Por. także rzeczownik zygmunt/zygmant ‘ogień’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 670. Por. też nazwę miejscową Zygmunt „kol. przy wsi Rukownicy w pow. ostrzeszowskim, ma urząd okręgowy, stanu cywilnego i pocztę w Grabowie”, zob.  Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 704.