Nazwiska widok główny

ŚCISŁOWSKI

Nazwisko utworzone przyrostkiem –owski od ścisły 1. szczelny, spoisty, tęgi, zbity, nabity, gęsty, zwarty, zwięzły, 2. szczupły, wąski, ciasny, niewielki, skąpy, 3. akuratny, punktualny, dokładny, pedantyczny, skrupulatny, najwłaściwszy, literalny, 4. srogi, ostry, surowy, twardy, krępujący, nieubłagany, bezwzględny, 5. skąpy, oszczędny, nieszczodry, 6. nieurodzajny, głodny, chudy, twardy, ciężki (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 719).

ŚLĄCZKA

Nazwa osobowa Ślączka jest bardzo stara – odnotowano ją już w 1390 roku, wywodzi się ją od czasownika ślęczeć, czyli ‘wysiadywać, wyczekiwać’, por. ślęczka/ślęczek ‘przezwisko osoby nie zaproszonej na wesele, lecz podglądającej przez okno lub stojącej przy drzwiach’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 577-578, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, t. VI, s. 728.

ŚLIFIRZ

Nazwisko pochodzi od rzeczownika ślifierz = szlifierz, czyli ‘rzemieślnik zajmujący się szlifowaniem’, wyraz powstał przez zaadaptowanie  do polszczyzny niemieckiego rzeczownika Schleifer, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 635.

ŚLISKI

Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Śliski, ta od przymiotnika śliski, czyli: 1. Po którym się ślizgać można, posiadający słabe tarcie, 2. Przenośnie niepewny, zdradliwy, ryzykowny, kruchy, chwiejny, 3. Płytki, niepewny niegruntowny, 4. Szybko morzący człowieka („snem śliskim zdjęty twardo zasnął”) – zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 732. Por. także nazwę miejscową Ślizki, odnotowaną na terenie byłego powiatu wileńskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, cz. 2, s. 593.

ŚLIWAK

Podstawę nazwiska Śliwak stanowi rzeczownik śliwa, czyli: 1. drzewo owocowe, 2. odcisk, nagniotek, pęcherz,  por. też śliwić się ‘zlewać, spływać, ślimaczyć się’, śliwina ‘drzewo śliwkowe’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 731).

ŚLIWICKI

Nazwisko Śliwicki pochodzi od nazwy miejscowości Śliwice, dość popularnej na terenie Polski: http://dir.icm.edu.pl/?find_in=fulltext&volume_id=1&find_text=%C5%9Aliwice&search_volume=all&x=0&y=0 . Nazwa miejscowa pochodzi od rzeczownika śliwa i przypuszczalnie oznaczała pierwotnie miejsce, gdzie rosły drzewa owocowe tego gatunku. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s.

ŚLIWIŃSKI

Podstawę nazwiska może stanowić nazwa miejscowa Śliwiny lub Śliwno lub nazwa osobowa Śliwa, pochodząca od rzeczownika śliwa. Por. też śliwić się ‘zlewać, spływać, ślimaczyć się’, śliwina ‘drzewo śliwkowe’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 731). To nazwisko odnotowuje w swej pracy M. Jaracz (Nazwiska mieszkańców Kalisza od XVI do XVIII wieku, Bydgoszcz 2001, s. 374): Honestorum Casimiri et Veronicae Sliwinskich 1788, Famatorum Casimiri Sliwinski campanaratus et Weronica de Rutkowiczow con. Incolarum Cal. De Platea Vratislaviensi 1795. Przytaczają je także B.

ŚLIZ

Nazwa pochodzi przypuszczalnie od podstawy śliz, wykorzystanej w śliz – określeniu ryby z rodziny piskorzowatych, dawniej tym mianem określano także śluz, por. też ślizać się ‘ślizgać się’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 579, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI, s. 732. 

ŚLIŻEWSKI

Nazwisko Śliżewski to forma pochodząca od nazwy miejscowej. Ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. Ślizów, kaliskie, gmina Syców, 2. Śliżowo (Wileńszczyzna), 3. Śliże (kilka miejscowości – powiat lidzki, wiłkomierski, nowoaleksandrowski, poniewieski, szawelski), zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 579, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X, s. 768.

ŚMIAŁEK

Nazwisko pochodzi od tak samo brzmiącego rzeczownika, który oznaczał człowieka śmiałego, odważnego, zdeterminowanego na wszystko, junaka, zucha, zuchwalca, por. też śmiałkować, czyli: 1. śmiałością, zuchowatością nardabiać, buńczuczyć się, 2. wyzywać do walki, odgrażać się, 3. stawać się odważniejszym, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI, s. 736. Nazwę osobową Śmiałek odnotowano bardzo wcześnie – już w 1399 roku, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 580.

Strony