Nazwiska widok główny

WADAS

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. Wada ‘przywarka, usterka’, II. wadzić się, III. Niemieckie imiona złożone, zaczynające się na Wad-, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 646. Por. także nazwę miejscową Wada, odnotowaną na terenie byłego powiatu wileńskiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 879.

WAIS

Nazwisko spolszczone graficznie od niemieckiego przezwiska Weis ‘ktoś rozsądny, doświadczony, mądry’, ale też ‘osierocony’, przenośnie ‘osamotniony’. Można też wywodzić je od niemieckiej nazwy osobowej Weiss ‘ktoś o jasnych włosach lub skórze’, to od przymiotnika weiß ‘biały, na biało’.

WAISELL

Nazwisko proste, od staropruskiej nazwy osobowej *Waiselē, utworzonej sufiksem -el od rdzenia *Wais- tworzącego inne pruskie nazwy osobowe jak np. Waysete, Waysil, Waysilia R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 113-114. Por. Wajsel, nazwę odnotowaną przez  Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 9. Zob. Weichsel.

WAJDA

Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Wajda, ta od rzeczownika wajda ‘comes provincialis, landgraf’, gwarowe ‘naczelnik Cyganów’ z węgierskiego vajda ‘wojewoda’, zob. I. Molńar, Elementy węgierskie…, s. 82. Można je także wywodzić od niemieckiej nazwy osobowej Weide, pochodzącej od rzeczownika Weide 1. Pastwisko, 2. Łąka. Nazwę osobową Wajda odnotowano na terenie Polski w 1553 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 647).

WAJS

Nazwisko spolszczone graficznie od niemieckiego przezwiska Weis ‘ktoś rozsądny, doświadczony, mądry’, ale też ‘osierocony’, przenośnie ‘osamotniony’. Można też wywodzić je od niemieckiej nazwy osobowej Weiss ‘ktoś o jasnych włosach lub skórze’, to od przymiotnika weiß ‘biały, na biało’. Nazwę osobową Wajs odnotowano na terenie Polski w 1466 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 647).

WALA

Nazwisko można wywodzić od imienia Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens. Inne potencjalne podstawy etymologiczne to imię Walerian i czasownik walić ‘burzyć, rozwalać’, ale też ‘sunąc powoli, ociężale’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 647-649).

WALCZAK

Potencjalne podstawy etymologiczne tego nazwiska to: I. imię Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649); II. imię Walerian, pochodzące od łacińskiego Valerius, czyli ‘człowiek z rodu Valeria’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649; III. walić, czyli: 1. burzyć, zwalać, rozbijać, 2. co na kogo – spychać, rzucać gwałtownie, 3. rąbać, mówić prosto z mostu, 4.

WALCZEWSKI

Potencjalne podstawy etymologiczne tego nazwiska to: I. imię Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649); II. imię Walerian, pochodzące od łacińskiego Valerius, czyli ‘człowiek z rodu Valeria’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649; III. walić, czyli: 1. burzyć, zwalać, rozbijać, 2. co na kogo – spychać, rzucać gwałtownie, 3. rąbać, mówić prosto z mostu, 4.

WALCZYK

Potencjalne podstawy nazwiska to: I. rzeczownik walczyk: 1. walc, 2. walec, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII s. 448; II. niemieckie imię Walhter, notowane w Polsce od średniowiecza, nawiązuje do walt ‘rządzić, panować’ i har ‘wojsko’ H. Fros, F. Sowa, Twoje imię…, s. 447. Zdaniem J. Bubaka, Księga naszych imion…, s. 310 ze starowysokoniemieckiego walton ’władać, rządzić‘ + heri ’pan‘; III. Zdrobnienie powyższego imienia  - Wal(t)z.

WALEK

Nazwisko pochodzi od Walek, zdrobnienia imienia Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens. Inne potencjalne podstawy etymologiczne to imię Walerian i czasownik walić ‘burzyć, rozwalać’, ale też ‘sunąc powoli, ociężale’. Nazwę osobową Walek odnotowano na terenie Polski już w 1204 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 647-649).

Strony

więcej