Nazwiska widok główny

WASZCZYK

Potencjalne podstawy nazwiska Waszczyk stanowią: 1. waski ‘jeden z was’, 2. waska ‘szaflik’, 3. nazwy osobowe na Wasz-, 4. niemiecka nazwa osobowa Waske (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 656).

WASZKAU

Nazwisko utworzone przez wymianę polskiego sufiksu -ów na niemiecki -au, od patronimicznej nazwy osobowej Waszków, od imienia Waszek, Wasiek. Por. też nazwy miejscowe: Waszków w byłym powiecie krobskim i Waszki w byłym powiecie kolneńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, t. XIII s. 144. Por. Waskait.  

WASZYŃSKI

Nazwisko Waszyński jest formą pochodną od imion na Wa-, np. takich jak Wasyl, Wawrzyniec, Wan ( = Iwan), zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 657. Mniej prawdopodobny jest związek genezy nazwiska z nazwą miejscową Waszynowice, z byłego powiatu wilejskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 145,http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XIII/145 .

WAŚNIEWSKI

Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Waśniew z byłego powiatu opatowskiego lub Waśniewo z byłego powiatu nieszawskiego, mławskiego, sieńskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 134. Por. także waśnić, czyli: 1. różnić, wadzić, gniewać, kłócić kogo z kim, 2. mieć do kogo urazę, mieć ku niemu niechęć lub waśń/waśnia, czyli: 1.  nieprzyjaźń, nienawiść, zapalczywość, niechęć, ansa, 2. spór, zwada, nieporozumienie, różnica, sprzeczka, kłótnia, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 473.

WATZ

Nazwisko można uznać za formę zniemczoną graficznie, utworzoną od Wac, to od imienia Wacław, to zaś od Więcesław, Więcław (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644. Por. też waca ‘nazwa boginki albo koszki, istoty mitologicznej’ (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 62).

WAWER

Nazwisko jest formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247). Por. także nazwę miejscową Wawer, odnotowaną na terenie byłego powiatu warszawskiego i  Wawerka z byłego powiatu lidzkiego, a także Wawerki z byłego powiatu wileńskiego, zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.  XIII s. 147-148.

WAWER

Nazwisko Wawer to forma pochodna od imienia Wawrzyniec, to zaś pochodzi od Laurentius, imienia chrześcijańskiego, genetycznie łacińskiego, oznaczającego dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247).

WAWERKA

Nazwisko Wawerka to forma pochodna od imienia Wawrzyniec, to zaś pochodzi od Laurentius, imienia chrześcijańskiego, genetycznie łacińskiego, oznaczającego dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247).

WAWIERNIA

Nazwiska Wawiernia jest przypuszczalnie formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247.

WAWIÓRKO

Nazwisko Wawiórko uznaje się za pochodne od rzeczownika wiewiórka, gwarowo wawiorka i wewiór, czyli ‘gryzoń drzewny’, tak określano też ‘kobietę z włosami czerwonorudymi’ oraz ‘zwinną, żywą dziewczynę’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 679, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 474, 599. Miejsce zamieszkania osób noszących to nazwisko przedstawia strona: https://nazwiska-polskie.pl/Wawi%C3%B3rko 

WAWRZKO

Nazwisko Wawrzko jest formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247). Formę Wawrzko odnotowano bardzo wcześnie, bo już w 1371 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s.659.

WAWRZYNEK

Nazwisko jest formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie  ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t.  I s. 247). Można je wywodzić także od rzeczownika wawrzyn: 1. roślina, 2. przenośnie wieniec laurowy lub wawrzynek, czyli: 1. poduszeczka, jasiek, 2. rodzaj rośliny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 474. Por. także nazwę miejscową Wawrzyny z byłego powiatu kolskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 151.

Strony