Nazwisko jest prawdopodobnie pierwotnie zdrobnieniem imion na Wi- typu Wincenty, Wiktor, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 671. Potencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to także:I. imię chrześcijańskie Wit, funkcjonowało ono samodzielnie i jako człon imion złożonych, por. Witosław, Witomysł, Witold, mogło pochodzić od łacińskiego Vitus ‘chętny, ochoczy’ J. Bubak, Księga…s. 318 lub starosaskiego widu, starowysokoniemieckiego witu ‘drzewo, las’ lub wid ze starosaskiego widh ‘obrączka, pierścionek, pierścień’, starosaskie witan ‘wiedzieć, znać’czy wīd, por.
|
Nazwisko od staropruskiej nazwy osobowej *Wikē, por. Wicelle, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 117. Por. też nazwę miejscową Wick w byłym powiecie lęborskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 284. Por. Wicko, nazwę odnotowaną przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 52.
|
Nazwisko proste, równe nazwie miejscowej Wickerau (Wikrowo) w byłym powiecie elbląskim, W. Chojnacki, Słownik polskich nazw miejscowości w b. Prusach Wschodnich i na obszarze b. wolnego miasta Gdańska wg stanu z 1941 roku, Poznań 1946 s. 80, 136, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 284.
|
Nazwisko Widajewicz to forma patronimiczna, czyli odojcowska, utworzona przyrostkiem –ewicz od nazwy osobowej Widaj. Tę z kolei można wywodzić od dwóch podstaw etymologicznych: I. widać, czyli: 1. widzieć, 2. okazywać. 3 pewnie, zapewnie; II. Widzieć, czyli: 1. patrzeć, 2. spotkać się, 3. przywidywać się, 4. wydawać się, zob. Słownik warszawski, t. VII, s. 548, 554-555, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 672.
|
Nazwisko utworzone formantem -man od niemieckiego apelatywu der Widder: 1. ’baran’, 2. ’taran’. Prawdopodobnie pierwotnie przezwisko kogoś upartego czy zadziornego. Według J.K. Brechenmachera, (Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 801) i H. Bahlowa, (Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 560) nazwisko pochodzi od nazwy domostwa (zum Widder). Mogło powstać też od nazwy miejscowej Wiederau, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Widlice, niemieckie Widlitz, w byłym powiecie grudziądzkim i kwidzyńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 289-290, por. też Widły, nazwa kilku miejscowości na terenie całego kraju, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 290.
|
Nazwisko można wywodzić od niemieckiej nazwy osobowej Wieder, tę zaś od nazw osobowych typu Wiederwach, Wiederkeler, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 672. Por. też niemiecki rzeczownik Widder: 1. baran, 2. taran. Prawdopodobnie pierwotnie przezwisko kogoś upartego czy zadziornego. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi też nazwa miejscowa Widor, odnotowana na terenie byłego powiatu wyrzyskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 292.
|
Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. imiona na Wie- typu Wielisław, 2. nazwę osobową Wiecha, pochodzącą od rzeczownika wiecha, czyli: ‘rózga, znak w polu dla przestrogi zawieszony’, a także ‘wywieszony przed domem znak karczemny’, również metaforyczne określenie karczmy, zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 283. Nazwę osobową Wiech odnotowano na terenie Polski w 1425 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 673).
|
|
|
Nazwisko proste, od apelatywu wieczór. Być może pierwotnie określenie kogoś, kto urodził się wieczorem, także odnośnie do kierunku geograficznego (zachodu) i przenośnie do schyłku życia, E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000. s. 428.
|
Nazwisko pochodzi od rzeczownika wieczorek (< wieczór) i mogło pierwotnie oznaczać kogoś urodzonego o tej porze doby. K. Rymut (Nazwiska Polaków, Wrocław 1991, s. 289) podaje, iż forma ta była zanotowana na terenie Polski już w 1435 roku. Tzw. Słownik warszawski (t. VII, s. 559) podaje następujące definicje słowa weiczorek: 1. wieczór („wieczorek już był malutki = trochę zmierzchało”), 2. wieczór (zabawa) na małą skalę, herbata tańcująca („wieczorek wełniany = na którym wykluczone stroje balowe pań”, 3. nietoperz.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wieczorkowo w byłym powiecie rzeczyckim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 300. Inną możliwością interpretacyjną jest uznanie nazwiska za pochodzące od nazwy osobowej Wieczorek, ta od apelatywu wieczorek. Por. Wieczorek.
|
