Nazwiska widok główny

WILFART

Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od nazwy osobowej Wülfart albo od Wilfried, to zaś od willio+frido (zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 723). Podstawę nazwiska mogła też stanowić niemiecka nazwa osobowa Wolfahrt, Wolfert.

WILGAN

Nazwisko pochodzi od rzeczownika wilga ‘ptak wróblowaty zębodzioby z rodziny tej samej nazwy’ lub przymiotnika wilgi ‘wilgotny’, por. też wilgnąć = wilgotnieć, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 609. Por. także nazwę miejscową Wilga, odnotowaną na terenie byłych powiatów: garwolińskiego, trockiego, wielickiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 467.

WILIŃSKI

Zdaniem K. Rymuta (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 682) nazwisko pochodzi od imienia germańskiego Wilhelm, to zaś od wil- ‘chęć, wola’, helm ‘hełm’. Nazwisko można wywodzić też od wilin, przymiotnik od wila, „i wasz zapewne chłopiec pod wiliną pójdzie opiekę”, por. też wilać//; 1. (o psie, kocie) machać, merdać, kręcić, fajtać, wachlować, ruszać, kiwać ogonem, 2. snuć się jak mgła (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 607). Por. też wilić = chylić się (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 125).

WILK

Nazwisko pochodzi od przezwiska Wilk, to zaś od wilk, m.in.: 1. zwierzę drapieżne z rodziny psów, 2. przenośnie nie wywołuj wilka z lasu = nie budź licha, kiedy śpi, 3. w liczbie mnogiej wilki = skóra wilka, futro wilcze, wilczura, 4. wilki i gąski = zabawa dzieci, 5. obrzęd kolędowy, 6. sztywność karku i w krzyżu od zaziębienia, 7. choroba końska, 8. dyba do skuwania rąk i nóg, 9. punkt podejrzany, nieczysty, pułapka, kruczek, 10. sęk smolny w belce lub desce, 11. parobek nie wkupiony do chłopów robotników, 12. młody wyzwolony parobek, 13. próżniak, wilkiem pędzić = próżnować, 14.

WILKOŁEK

Nazwisko pochodzi od wilkołek, staropolskiej postaci wyrazu wilkołak, czyli ‘człowiek, który jakoby przemieniał się albo był zaklęty w wilka, rzucającego się na ludzi’ („wilkołak dzieci nabawia trwogi, wiele i starych bab,  że jest mniema, ma on być ślepy, mieć wielkie rogi”), zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 612. Por. także nazwę miejscową Wilkołek z byłego powiatu sieradzkiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, t. XII, s. 478.

WILLE

Nazwisko proste, równe staropruskiej nazwie osobowej *Wilē, por. też inne pruskie nazwy osobowe, zawierające rdzeń Wil-, np. Willam, Willemut, Willico, Willike, Wilun, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 115-116. Ewentualnie równe imieniu skróconemu Will(e), to od imion na Willi-/Willo- J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 I s. 813, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 311, np. Wilhelm > Wilke > Will(e) H.

WILLER

Nazwisko proste, równe niemieckiemu imieniu Willer, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 541, to od Wilhelm J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 250 lub Wiliachar, E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1601. Nazwisko można też wywodzić od pruskiej nazwy osobowej *Wilerē, utworzonej sufiksem -er- od podstawy Wil-. Nazwę Willer odnotował już Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 104. Zob. Wille.

WILLIZ

Nazwisko utworzone przyrostkiem –iz, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 11-13 lub polszczącym -ic od nazwy osobowej Will. Por. Wilisz por. Wilam, Wilich, Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 102. Zob. Wille.

WILLNAT

Nazwisko utworzono przyrostkiem –at od nazwy miejscowej Wilno „łacińskie Vilnia, litewskiw Wilniuja (obecnie Vilnius), białoruskie Wilnia, prastary gród, niegdyś stolica wielkich księstw litewskich”, por. także nazwę miejscową Willnau „wieś, powiat morąski”, zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.  XIII s. 491-492.

Strony

więcej