Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od rzeczownika wolak: 1. wole, 2. młody wół, wołek, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 686. Można je także wywodzić od imion złożonych typu Wolimir albo od czasownika woleć czy rzeczownika wola. Podstawę nazwiska mogła stanowić także bardzo popularna nazwa miejscowa Wola. Por. także nazwę miejscową Wolaki z byłego powiatu niskiego, nowosądeckiego i sądeckiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII s. 820. Nazwę osobową Wolak odnotowano na terenie Polski w 1607 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków.
|
Podstawę nazwiska mogła stanowić nazwa miejscowa Wolany, odnotowana na terenie byłego powiatu strzelińskiego i wrzesińskiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, s. 821) lub bardzo popularna nazwa miejscowa Wola. Por. też wolanin ‘nowy osadnik na woli, kolonista’ „wolanie, mieszkańcy nowi na jakiej osadzie’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 686).
|
|
|
Nazwisko Woleń można wywodzić od imion złożonych typu Wolimir albo od czasownika woleć czy rzeczownika wola. Podstawę nazwiska mogła stanowić także bardzo popularna nazwa miejscowa Wola.
|
|
|
Nazwisko utworzone przyrostkiem -eil od niemieckiego przezwiska czy nazwiska Wolf. Zob. Wolf.
|
Nazwisko pochodzi od niemieckiego przezwiska Wolf. Było to określenie niebezpiecznego, dokuczliwego człowieka o „wilczej“ naturze, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 569, powstałe od apelatywu staro-wysoko-niemieckiego Wolf, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 292, germańskie wulfa > wolfa, H. Kaufmann, Ergänzungsband zu Ernst Förstemann Personennamen, München-Hildesheim 1968 s. 416 ‘wilk’.
|
Nazwisko proste, równe średnio-wysoko-niemieckiemu apelatywowi volge, to od volgen ‘następować, iść za kimś, słuchać’, A. Karszniewicz-Mazur, Zapożyczenia leksykalne ze źródła niemieckiego we współczesnej polszczyźnie, Wrocław 1988 s. 56.
|
Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Wo(h)lgemut(h), ktoś ’wielkoduszny, pozytywnie nastawiony do życia‘ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 828, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 313 ’człowiek o dobrym charakterze‘, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 616, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 293.
|
Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Wolin, wyspa na Bałtyku lub Wolina z byłego powiatu niskiego albo Wolino z byłego powiatu siebieskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 836-837. Można je także wywodzić od imion złożonych typu Wolimir albo od czasownika woleć czy rzeczownika wola. Podstawę nazwiska mogła stanowić także bardzo popularna nazwa miejscowa Wola. Nazwę osobową Woliński odnotowano na terenie Polski w 1595 roku , zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 698.
|
|
|
Nazwisko od staropruskiej nazwy osobowej *Wōlikē, utworzonej sufiksem -ik od podstawy Wolo, por. nazwę osobową Wolo i nazwę miejscową Wolite, dziś Wolity. Por. też Wölk.
|
