Nazwisko Sygut ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych: 1. szyga ‘przezwisko Żyda’, 2. s(z)ygać ‘cisnąć, rzucić’, 3. Syga ‘sroka’, 4. niemiecką nazwę osobową Sieg, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 566. Niemiecka nazwa osobowa Sieg, ma również kilka możliwych źródeł: 1. określenie miejsca zamieszkania w sąsiedztwie bagna lub strumienia, 2. nazwę miejscową Sieg, 3. imiona z członem Sieg, np. Sieffried, Sieghardt, zob. R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim 2005, s. 622.
|
Nazwisko Sykuła można wywodzić od sykać ‘syczeć’ lub wprost od rzeczownika syk; to bardzo stara nazwa osobowa, odnotowano ją już w 1266 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 514.
|
Nazwisko jest formą pochodną od imienia pochodzenia hebrajskiego Szymon, oznaczającego pierwotnie 'Bóg wysłuchał'. „Szymon” było także określeniem dozorcy domu (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 703). Por. także sym ‘sejm’, na symne = na sejmie, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 536. Potencjalną podstawę etymologiczną nazwiska stanowi także nazwa miejscowa Symaki, odnotowana na terenie byłego powiatu władysławowskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 739.
|
Nazwisko Synowski można wywodzić bezpośrednio od rzeczownika syn lub uznać za formę odmiejscową, pochodzącą od toponimów zbudowanych na bazie wspomnianego rzeczownika, czyli np. Synowo w powiecie kowelskim, Synowce w powiecie sereckim, Synowiec w powiecie średzkim i wieluńskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s.744, http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/744
|
Nazwisko pochodzi od wyrazy pochodzenia niemieckiego szyper, czyli: 1. pierwszy dozorca na statku, 2. pisarz kupiecki mający mieszkanie w czasie ryzy w skarbówce, 3. w ogóle właściciel statku ładunkowego, przedsiębiorca spławu, 4. właściciel statku rybackiego, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 705 lub wprost od niemieckiej nazwy osobowej Schipper, średniodolnoniemieckie schippere, schipper < schiphēre ‘właściciel lub dowódca statku’, później też ‘żeglarz, marynarz’.
|
Nazwisko Sypiański ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. sypać: 1. siać, rzucać, wydawać, łożyć, 3. padać, prószyć, 4. usypywać, iść, chodzić’, II. sypiać: 1. < spać, 2. usypiać kogoś, III. sypień: 1. naczynie do przesypywania, 2. czerpak, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 543-544, IV. używaną na Kresach Wschodnich formę imienia Józef: Osyp, zob. K. Rymut, „Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny”, t. II, s. 515; V. nazwy miejscowe: Sypień z powiatu łowickiego, gmina Nieborów i Sypin z powiatu łęczyckiego, gmina Rogóźno, zob.
|
Nazwisko Sypuła można wywodzić od rzeczownika szypuł(k)a ‘łodyżka, na której osadzony jest kwiatlub owoc’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 572. Inną możliwością interpretacyjną jest uznanie za podstawę nazwiska rzeczownika sypuł ‘supeł’, zob. Słownik języka polskiego, tzw. warszawski, t. VI, s. 544.
|
Nazwisko utworzono przyrostkiem –ek od syr, staropolskiego określenia sera, czyli: 1. masa wyciśnięta z mleka zsiadłego, 2. twarde powidła, przenośnie sery gnieść – „mówi się, gdy uczniowie szkolni wpychają się w ławkę z obu jej końców, ściskając w ten sposób kolegów siedzących w środku”, dać sera w głowę „pokręcić komuś boleśnie kułakiem po głowie”, urządzać ser „trzeć palcami o mur z powodu swędzenia” – zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 69.
|
Nazwisko Syrtów to forma pierwotnie patronimiczna (= odojcowska): Syrtów = syn Syrta. Nazwa osobowa ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. syrta – piaszczysta mielizna morska, ruchoma, z greckiego syrtis, 2. syrt = certa, czyli ‘ryba członkopromienna, otwartopęcherzowa, brzychopłetwa, karpiowata’ (zapożyczenie z niemieckiego Zehrte), zob. Słownik warszawski, t. VI, s. 545, t. I, s. 265.
|
Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od rzeczownika syska, czyli: 1. konik, koniczek, 2. małe pierożki, rozrzucane dzieciom podczas wesela, por. też sys: 1. cycek, cyc, 2. wołanie przy szczuciu prosiąt, por. także sysać = ssać, wciągając raz po raz ustami, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s.545. Por. także nazwę miejscową Syski z byłego powiatu piotrkowskiego i opoczyńskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 750. Można też uznać nazwisko za formę z tzw. mazurzeniem (sz- > s-) i wywodzić od rzeczownika szyszka, czyli: 1.
|
Nazwisko pochodzi od przymiotnika syty, czyli: 1. nie głodny, nie łaknący, nasycony, (wiatrem syty = mało jada), 2. pełen czego, opływający w co, 3. przesycony, któremu się przejadło, sprzykrzyło, 4. tłusty, spasiony, zażywny, otyły (każda rzecz na tym świecie syta = wszystko się przeje), zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 547. Potencjalną podstawą nazwiska jest także nazwa miejscowa Syta z byłego powiatu radomskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 751.
|
Nazwisko pochodzi od sywyj, ukraińskiej postaci przymiotnika siwy, czyli: 1. ciemnosiwy, popielaty, 2. zwykły, banalny, bezbarwny, monotonny, pospolity, 3. nędzny, niegodny, czczy, lichy, mizerny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 571.
|
