SZCZEPANIAK
Nazwisko Szczepaniak, odnotowane już w 1641 roku, pochodzi od imienia Szczepan, to zaś od formy pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 480).
SZCZEPANIAKNazwisko Szczepaniak, odnotowane już w 1641 roku, pochodzi od imienia Szczepan, to zaś od formy pochodzenia greckiego Stéphanos, od stéphanos ‘wieniec, korona’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 480). |
SZCZEPAŃSKI |
SZCZEPKOWSKINazwisko utworzono przyrostkiem –ski od jednej z nazw miejscowych: Szczepki (w byłym powiecie augustowskim), Szczepkowice (w byłym powiecie słupskim), Szczepkowo (w byłych powiatach: sierpeckim, mławskim, suskim) (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 846). Por. też szczep: 1. szczepienie, krzewienie, 2. latorośl do szczepienia drzewa, 3. drzewko po szczepieniu, 4. pień, ród, dynastia, 5. przenośnie praojciec, protoplasta oraz szczepać: 1. łupać, płatać, rozrąbywać, 2. szczypać, skubać (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 582). |
SZCZERBANIEWICZNazwisko utworzone przyrostkiem patronimicznym –ewicz od nazwy osobowej Szczerban, ta od rzeczownika szczerba, czyli: 1. wyrwa, wyłom w brzegu, karb, 2. myśliwskie – rozszczepienie wargi u zająca, por. także szczerban – rodzaj rośliny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 583. Por. także nazwę miejscową Szczerbacze w byłym powiecie kobryńskim i Szerbanie, odnotowaną na terenie byłych powiatów lityńskiego i elizawetgradzkiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI s. 848. |
SZCZERBIECNazwisko utworzone od rzeczownika szczerbiec 'broń sieczna wyszczerbiona, miecz szczerbaty' lub od szczerba, czyli: 1. wyrwa, wyłom w brzegu, karb, 2. myśliwskie – rozszczepienie wargi u zająca, por. także szczerban – rodzaj rośliny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 583, 584. Por. także nazwę miejscową Szczerbacze w byłym powiecie kobryńskim i Szerbanie, odnotowaną na terenie byłych powiatów lityńskiego i elizawetgradzkiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI s. 847-848. |
SZCZERBONazwisko pochodzi od szczerba/szczerb 1. wyrwa, wyłom w brzegu, karb – „junak ten miał szczerbę od szarpaka na łbie”, 2. szkoda, ubytek, krzywda, raz, cios – „grzech im jeszcze szczerbę zadał małą” (tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 583). |
SZCZĘSNOWSKINazwisko pochodzi od dawnego imienia Szczęsny, to zaś od przymiotnika szczęsny: 1. szczęśliwy, 2. pomyślny, pożądany, 3. czysty, klarowny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 587. Por. także nazwę miejscową Szczęsnów z byłego powiatu szawelskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 856. |
SZCZĘSNYNazwisko pochodzi od dawnego imienia Szczęsny, to zaś od przymiotnika szczęsny: 1. szczęśliwy, 2. pomyślny, pożądany, 3. czysty, klarowny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 587. |
SZCZĘSNYNazwa osobowa Szczęsny, odnotowana już w 1476 roku, pochodzi od przymiotnika szczęsny, czyli: 1. ‘szczęśliwy’ („nie toć jest szczęsny, co siedzi w złocie, poleruje się cnota przy kłopocie” Rej), 2. częsty, gęsty, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, t. VI, s. 587;K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 529. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 694) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – Szczęsny vel Babiński, vel Merło herbu Leliwa. |
SZCZODROWSKINazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Szczodrów z byłego powiatu włoszczowskiego, jaworowskiego, sycowskiego lub Szczodrowa z byłego powiatu kościańskiego i średzkiego albo Szczodrowo z byłego powiatu kościerskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 857-858. Potencjalną podstawą nazwiska jest także przymiotnik szczodry ‘szczodrobliwy’, szczodre dni = dni od Nowego Roku do Trzech Króli, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 590. Por. |
SZCZODRUCHNazwisko być może powstałe przez redukcję –a od szczodrucha ‘wieczór szczodry, wieczór przed Nowym Rokiem’ – „ostatni dzień roku: życzą sobie włościanie szczodruchy, aby urodzaje w polu i w pasiekach były szczodre’ (zob. Słownik gwar polskich, t. V, s. 291) lub utworzone przyrostkiem –uch od szczodry ‘hojny’. Formę tę odnotowuje już „Słownik staropolskich nazw osobowych” (t. V, s. 293). |
SZCZUCKINazwę osobową Szczucki odnotowano już w 1488 roku, jej pochodzenie łączy się z nazwami miejscowymi – Szczuki, m.in. ostrołęckie, gmina Płoniawy-Bamura, http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/866 i Szczucice, tarnowskie, gmina Sadowie, http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/861, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 529. |