Nazwiska widok główny

Nazwisko utworzone przyrostkiem patronimicznym (= tworzącym formy odojcowskie) od sztuka 1. kawał, kawałek, kęs, szmat, część, ułamek, 2. jedna rzecz cała pojedynczo wzięta, egzemplarz, 3. tkanina, wyrób pewnej długości, 4. rzecz zadziwiająca jako dowód zręczności, siły, dowcipu, rozumu, 5. wyrób rzemieślnika wyzwalającego się na czeladnika lub majstra, świadczący o jego wymaganym uzdolnieniu, majstersztyk, 6. przedmiot uzmysławiający ideał artysty, 7. artyzm, mistrzostwo, kunsztowność, biegłość, uzdolnienie artystyczne, 8. umiejętność, kunszt, tajemnica, sekret, specjalność, rzemiosło, 9.

Nazwisko ma dwie potencjalne podstawy etymologiczne: 1. niemiecką nazwę osobową Stickel, pochodzącą ze średniowysokoniemieckiego stickel ‘zaostrzony pal’, 2. gwarowy rzeczownik sztykiel ‘resztka papierosa po wypaleniu’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 556). Por. też sztyk: 1. bagnet, 2. określenie oceny szkolnej – jedynki (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 680).

Szubartowski - Nazwisko można wywodzić od szuba ‘długa, obszerna suknia wierzchnia furem obszyta’ lub szubić ‘ubierać, odziewać w szubę’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 682. Można je też uznać za pochodne od niemieckiej nazwy osobowej Schubert ‘szewc’, średniowysokoniemieckie schuo(ch)würthe, -worthe, -würke, zob. H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 268. Por. także nazwę miejscową Szubary „grupa domów w Rzeczkach, powiat Rawa Ruska“, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 57.

Nazwisko Szubryt można uznać (takie rozwiązanie sugeruje K. Rymut w II tomie „Nazwisk Polaków” s. 557) za pochodne od niemieckiej nazwy osobowej Schubert ‘szewc’, średniowysokoniemieckie schuo(ch)würthe, -worthe, -würke, zob. H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 268.

Nazwisko Szufnara jest spolszczoną formą niemieckiej nazwy osobowej Schüfner, której pochodzenie łączy się ze środkowoniemieckim schuofe ‘naczynie do czerpania, wiadro na wodę’ i dolnoniemieckim Schoppenhauer ‘rzemieślnik wyrabiający duże chochle dla browarów’, zob. Z. Klimek, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, s. 232. Nazwa „Szufnarowa” (forma dzierżawcza od Szufnary) występowała na terenie Polski już przed 1500 r., na co wskazuje odnotowanie jej w „Słowniku staropolskich nazw osobowych” (t. V, s. 335).