SZYMALAKNazwisko Szymalak pochodzi od imienia Szymon. To imię pochodzenia hebrajskiego, które występowało w dwóch formach: Shime’on i Sim’on, oznaczało pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’, potem przekształciło się dwa imiona Simon (które rozpowszechniło się w Kościele zachodnim) i Simeon (popularnego w Kościele wschodnim), w Polsce notowano je w różnych postaciach, już od XII wieku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 568. |
SZYMANNazwisko proste, od imienia chrześcijańskiego Szyman, łacińskie Simeon, J. Mączyński, Nazwiska Łodzian (XV-XIX wiek), Łódź 1970 s. 199, M. B. Linde, Słownik języka polskiego, Lwów 1854-1860, t. V s. 632, hebrajskie shime`ōn, shim`ōn ‘Bóg wysłuchał’, greckie Simōn ‘człowiek płaskonosy’ J. Bubak, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków 1993 s. 291. Nazwa Szyman została odnotowana już przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 347-350. |
SZYMANEKNazwę osobową Szymanek odnotowano bardzo wcześnie, już w 1313 roku, pochodzi od od imienia Szymon; to imię pochodzenia hebrajskiego, które oznaczało pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’, potem przekształciło się dwa imiona Simon (które rozpowszechniło się w Kościele zachodnim) i Simeon (popularnego w Kościele wschodnim), w Polsce notowano je w różnych postaciach już od XII wieku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 568. |
SZYMANIAKNazwisko Szymaniak pochodzi od imienia pochodzenia hebrajskiego Szymon, oznaczającego pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’, nazwę osobową Szymaniak odnotowano już w 1761 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 568. |
SZYMANIUKNazwisko można uznać za utworzone przyrostkiem pochodzenia wschodniosłowiańskiego –uk od Szyman, to od imienia pochodzenia hebrajskiego Szymon, oznaczającego pierwotnie 'Bóg wysłuchał'. „Szymon” było także określeniem dozorcy domu (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 703). |
SZYMANOWSKI |
SZYMAŃSKINazwisko Szymański pochodzi od nazwy miejscowej Szymany. Odnotowano ją m.in. na terenie byłych powiatów: tureckiego, szczuczyńskiego, dzisieńskiego, szczycieńskiego, niborskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 114, http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XII/114. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 704) odnotowuje kilkanaście rodzin szlacheckich noszących to nazwisko, m.in. |
SZYMBOROWSKINazwisko utworzone formantem -owski od nazwy miejscowej Szymbory w byłym powiecie nowomińskim, mazowieckim, por. też Szymborno w byłym powiecie chełmińskim, Szymborze w byłym powiecie inowrocławskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 115. |
SZYMCZYKNazwisko Szymczyk jest formą pochodną od imienia pochodzenia hebrajskiego Szymon, oznaczającego pierwotnie 'Bóg wysłuchał'. Nazwę osobową Szymczyk odnotowano już w 1607 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 568. |
SZYMONNazwisko pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Ziemann = Siemann < Simon, Ziemens, to zaś można wywodzić ze starowysokoniemieckiego Sigu-man ‘zwycięstwo’ + ‘człowiek, mężczyzna’. Por. także zymać = zdjąć, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 671. |
SZYMOWSKINazwisko utworzone formantem -owski od Szym, nazwy odnotowanej już przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 346, hipokorystykum imienia Szymon. Ewentualnie od nazwy miejscowej Schimanen (Szymany), W. Chojnacki, Słownik polskich nazw miejscowości w b. Prusach Wschodnich i na obszarze b. wolnego miasta Gdańska wg stanu z 1941 roku, Poznań 1946 s. 132. Nazwisko Szymowska odnotował już Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 354. |
SZYNCZEWSKINazwisko ma następujące podstawy etymologiczne: 1. szynk ‘karczma’, ale też dawniej ‘podczaszy’, 2. szynka – staropolskie określenie części zbroi, a także ‘mięso z udźca świni’, 3. niemiecka nazwa osobowa Schinke lub Schenk (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 571). Pochodzenie antroponimu można także łączyć z nazwą miejscową Szynczyce, odnotowaną na terenie byłego powiatu łódzkiego - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 119. |