TRAWIŃSKINazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Trawna z byłego powiatu czerykowskiego i jampolskiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 447 i nn. Nazwę osobową Trawiński odnotowano na terenie Polski wcześnie, już w 1646 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 616. |
TREBAUNazwisko proste, równe zniemczonej nazwie miejscowej Trzebaw, Trebawe w byłym powiecie poznańskim i kocyńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 549-550. |
TREDERNazwisko Treder uznaje się za formę pochodną od niemieckiej nazwy osobowej Trede(r)/Treide(r), wywodzi się je od dolnoniemieckiego trede ‘krok, chód’ lub średnio-dolno-niemieckiego treder ‘kalikant’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 617. Mogła to być więc pierwotnie nazwa od określenia wykonywanego zawodu – czyli pomocnika organisty, zob. |
TREFONNazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. trefić, czyli: a) trafić, czyli: 1. ugodzić w cel, nie chybić, 2. na kogo – paść na kogo, dosięgnąć kogo, 3. spotkać kogo, znaleźć co, 4. nadejść akurat, zjawić się w samą porę, 5. zły/dobry wybór zrobić, 6. pokazać, dać, 7. dokonać, osiągnąć co, 8. trafnie zgadnąć, rozwiązać, 9. sportretować dokładnie, udać, b) tryfić – u Żydów robić trefnym, nieczystym, stawać się trefnym, c) kunsztownie układać, kędzierzawić, marszczyć, fryzować, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 91-93, 105, II. |
TREIDLERNazwisko pochodzi od niemieckiego apelatywu lub antroponimu Treudler/Trödler 1. ‘handlarz starzyzną, tandeciarz’, 2. ‘guzdrała’ B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 102. Por. także apelatyw: treideln ‘holować’, der Treid(e)ler ‘holownik’. |
TREJCZKEJest to forma prawdopodobnie zgermanizowana przez wymianę wygłosowego –ak na –ke od trejczak ‘widły do składania siana w stogi, o trzech zębach, tworzących piramidę trójkątną’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 106). |
TREJDANazwisko Trejda uznaje się za formę pochodną od niemieckiej nazwy osobowej Treide(r), której podstawę stanowi dolnoniemieckie trede ‘krok, chód’ lub średnioniemieckie treder ‘kalikant’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 617. |
TRELEWICZNazwisko utworzono formantem patronimicznym –ewicz od trel, czyli: 1. miejsce na skład drzewa w lesie, 2. droga przez pagórek, 3. fraza muzyczna polegająca na szybkim powtarzaniu po sobie dwóch tonów, wywodzenie tonu drżącego, jakby dygoczącego, 4, ścieżka flisacka, ląd równy, po którym można holować, 5. linka do holowania statków, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 106-107. Por. także nazwę miejscową Trel z byłego powiatu świeckiego i Trela z byłego powiatu mieleckiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 459. |
TRENTALSKI |
TREPCZYKNazwisko Trepczyk można wywodzić od czasownika trepcić, czyli ‘dreptać niespokojnie’, mniej prawdopodobny – choć nie niemożliwy – jest związek genezy nazwiska z rzeczownikiem trepcie = trepki czyli: 1. chodaki, 2. kapcie, łapcie, 3. narzędzie do windowania kłody na kozły do piłowania, używane przez traczy, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 108. |
TREPTAUNazwiska proste, równe nazwie miejscowej Treptau (Trzebiatów, w okolicach Szczecina) Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 472. Zdaniem B. Mossakowskiej, (Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 102) nazwisko pochodzi od imiesłowu dreptacz < dreptać z oboczną bezdźwięczną. Por. Treptow, nazwa odnotowana przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 406. |
TRETERNazwisko proste, równe niemieckiej nazwie zawodu Treter: I. ‘tancerz, kuglarz, sztukmistrz’ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 345, ze średnio-wysoko-niemieckiego treten ‘tańczyć’ H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 523; II. od Keltertreter ‘wytłaczający winogrona’; III. od Bälgetreter ’kalikant’ czyli ‘osoba pompująca powietrze do miechów organowych’ M. Gottschald, Deutsche Namekunde. |