Nazwisko Tylec pochodzi przypuszczalnie od rzeczownika tylec, który oznaczał: 1. tył, 2. tyłek, 3. tępą stronę, grzbiet noża, 4. odwrotną stronę smyczka, Słownik języka polskiego, tzw. warszawski, t. VII, s. 185. Mniej prawdopodobną podstawą nazwiska jest niemiecka nazwa osobowa Till, (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 633). Ta ostatnia pochodzi z niemieckiego imienia skróconego Thilo, to zaś od Dietrich zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 669. Por. też tyli ‘tej wielkości, tak wielki a tak mały, tak liczny, a tak obfity’ (zob. tzw.
|
Potencjalnych podstaw nazwiska jest kilka: 1. tyle, tył ‘część tylna czegoś’, ‘pośladki’, 2. otyły ‘tęgi’, 3. niemiecka nazwa osobowa Till (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 633). Ta ostatnia pochodzi z niemieckiego imienia skróconego Thilo, to zaś od Dietrich zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 669. Por. też tyli ‘tej wielkości, tak wielki a tak mały, tak liczny, a tak obfity’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 186).
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Tylice, niemieckie Tillitz, w byłym powiecie lubawskim i brodnickim, por. też Tyllitz w byłym powiecie toruńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 699, Tyliczki w byłym powiecie lubawskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 700.
|
Nazwisko Tylutki ma kilka możliwych podstaw. Należą do nich: 1. tyle, 2. tył, 3. niemiecka nazwa osobowa Till, (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 633). Ta ostatnia pochodzi z niemieckiego imienia skróconego Thilo, to zaś od Dietrich zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 669. Por. też tyli ‘tej wielkości, tak wielki a tak mały, tak liczny, a tak obfity’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 186). Ostatnia wskazana podstawa wydaje się najbardziej prawdopodobna.
|
|
|
Nazwisko utworzone formantem patronimicznym (czyli tworzącym nazwy odojcowskie) –ewicz od nazwy osobowej Tymek, ta od imienia pochodzenia greckiego Tymoteusz, oznaczającego pierwotnie ‘czciciel Boga’ , imiona tego typu „bardzo odpowiadały chrześcijanom, dla których bojaźń Boża, łac. timor Dei, to jeden z darów Ducha Świętego” (cyt. z E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany, Gdańsk 2000, s. 416).
|
Nazwisko proste, równe dolnoniemieckiemu apelatywowi Tymmermann ‘cieśla’, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 103. Zob. Zimmermann.
|
Nazwisko Tymoczko to forma pochodna od imienia Tymoteusz, oznaczającego pierwotnie ‘czciciel Boga’ , imiona tego typu „bardzo odpowiadały chrześcijanom, dla których bojaźń Boża, łac. timor Dei, to jeden z darów Ducha Świętego” (cyt. z E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany, Gdańsk 2000, s. 416).
|
Podstawę nazwiska Tymrakiewicz mogła stanowić jedna z form pochodnych od imienia Tymoteusz, oznaczającego pierwotnie ‘czciciel Boga’, imiona tego typu „bardzo odpowiadały chrześcijanom, dla których bojaźń Boża, łac. timor Dei, to jeden z darów Ducha Świętego” (cyt. z E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany, Gdańsk 2000, s. 416).
|
Podstawę nazwiska Tyralik stanowi czasownik tyrać, czyli: 1. = terać ‘zużywać, poniewierać’, też ‘ciężko pracować’, 2. gromić, łajać, 3. chodzić prędko, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 190.
|
Nazwisko Tyranowski pochodzi od rzeczownika tyran. Miał kilka znaczeń: 1. w starożytności – jednowładca panujący absolutnie, 2. przenośnie człowiek okrutny, ciemięzca, okrutnik, 3. ptak wróblowaty owadożerny, 4. marnotrawca, utracjusz, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 191.
|
Nazwisko proste, równe polskiemu imieniu skróconemu Tysz, to od Tymoteusz, imię pochodzenia greckiego, przejęte do łaciny, wschodniosłowiańskie Tymofiej, M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 335. Mniej prawdopodobną hipotezą jest uznanie nazwiska za spolszczone graficznie, od niemieckiego apelatywu Tisch ‘stół’, w tym wypadku byłoby to pierwotnie określenie pośrednio zawodowe ‘stolarz’, M. Czaplicka-Niedbalska, Nazwiska mieszkańców Bydgoszczy od II połowy XV wieku do I połowy XVIII wieku, Bydgoszcz 1996 s. 401.
|
