VOIGTNazwisko proste, od średnio-wysoko-niemieckiego apelatywu Voigt ‘wójt’ M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 293, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 169, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 104. Fojt por. Wojt, Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. II s. 49. Zob. Vogt. |
VOMBERGNazwisko złożone z niemieckiego przyimka vom ‘z’ + Berg ‘góra’, określenie kogoś mieszkającego na górze lub w pobliżu góry, bądź pochodzącego z miejscowości Berg. Por. Berg. |
VOSCHENazwisko zniemczone graficznie, utworzone przyrostkiem -e od imienia skróconego Wosz, to od Wojciech M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 20, 27. Można też uznać nazwisko za pochodzące od niemieckiego apelatywu i przezwiska Voss, górnoniemieckie Fuchs ‘lis’ E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000 s. 298. Por. też Wosz, nazwę odnotowaną przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 201. Por. Vosener. |
VOSENERNazwisko zniemczone, utworzone sufiksem -er od imienia skróconego Woszeń < Wojciech, M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 27. Zob. Vosche. |
WABICHNazwisko pochodzi od czasownika wabić, czyli: 1. Nęcić, 2. Ruszyć, poruszyć, 3. Przyzywać zwierzęta (zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 206). Por. także nazwę miejscową Wabicz, odnotowaną na terenie byłego powiatu mohylewskiego i Wabicze – tamże, zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII s. 876. |
WACNazwisko pochodzi od formy Wac, to od imienia Wacław, to zaś od Więcesław, Więcław (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644. Por. też waca ‘nazwa boginki albo koszki, istoty mitologicznej’ (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 62). |
WACEWICZForma pierwotnie patronimiczna (=odojcowska) utworzona od Wac, to od imienia Wacław, to zaś od Więcesław, Więcław (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644). Por. też nazwę miejscową Wacewicze „przys. wsi Uhły, pow. kobryński w 3 okr. pol., gm. Horodziec” (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 876). Por. też waca ‘nazwa boginki albo koszki, istoty mitologicznej’ (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 62). |
WACHELNazwisko Wachel przypuszczalnie pochodzi od tak samo brzmiącego rzeczownika, który oznaczał: 1. narzędzie z piór, skrzydło sztuczne do rozdymania ognia, 2. jedno z dwóch skrzydeł u pojazdów nad kołami, ochraniające przed błotem, 3. jedno z dwóch skrzydełek (zwykle z desek) przytwierdzonych u boku łódki, dla nadania jej większej równowagi, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 439. Można je też wywodzić od nazwy osobowej Wach, której podstawę stanowią imiona na Wa- typu Wacław, Wawrzyniec (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. |
WACHOWICZForma pierwotnie patronimiczna (=odojcowska) utworzona od Wach, to od imion na Wa- typu Wacław, Wawrzyniec (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644). Por. też nazwę miejscową Wachów, odnotowaną na terenie byłego powiatu toszecko-gliwickiego i olesińskiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII, s. 877). Por. też wacha: 1. nocne czuwanie, na które każdy dom kolejno wysyła jednego człowieka, 2. straż, 3. skrzynia na zboże (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 62). |
WACHULECNazwisko Wachulec można wywodzić Wach od imion na Wa- typu Wacław, Wawrzyniec (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644). Por. też wacha: 1. nocne czuwanie, na które każdy dom kolejno wysyła jednego człowieka, 2. straż, 3. skrzynia na zboże (zob. Słownik gwar polskich, opr. J. Karłowicz, t. VI, s. 62). |
WAĆKOWSKINazwisko prawdopodobnie utworzone przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Waćków: 1. „kol.włość, pow. łaski, gm. Wodzierady, ma 14 dm, 109 mk”, 2. „albo Waćkowo, wś, pow. żytomierski, gm. Lewków, par. praw. Kalinówka, między Żytomierzem a Kmitowem”, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, t. XII, s. 878. Nazwisko można wywodzić także od Wać/Wac, to od imienia Wacław, to zaś od Więcesław, Więcław (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644). Por. |
WADASNazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. Wada ‘przywarka, usterka’, II. wadzić się, III. Niemieckie imiona złożone, zaczynające się na Wad-, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 646. Por. także nazwę miejscową Wada, odnotowaną na terenie byłego powiatu wileńskiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 879. |