Nazwiska widok główny

WELLACH

Nazwisko Wellach to zniemczona forma polskiej nazwy osobowej Wielach, utworzonej przez dodanie przyrostka –ach do Wiel, formy pochodnej od imion ją zawierających, np. Wielimir, Wielisław, K. Rymut, J. Hoffman, Lexikon der Familiennamen polnischer Herkunft in Ruhrgebiet, t. II, Kraków 2010, s. 410.

WELLER

Nazwisko utworzone sufiksem -er od staropruskiej nazwy osobowej Wele, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 116. Por. też niemiecki apelatyw  die Welle: 1. ’fala, nurt’, 2. ’wał’. Zob. Welk.

WEŁNIAK

Nazwisko Wełniak pochodzi przypuszczalnie od rzeczownika wełniak. Oznaczał on: 1. gruba tkaninę z nici lnianych i wełnianych, 2. rodzaj spódnicy, 3. fartuch zimowy, 4. tkaninę z wełny na ubranie, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. 504. Być może określano takim mianem wytwórcę takich tkanin. Pierwotne znaczenie wełny było następujące ‘to, co jest rwane, wyrywane’, co wiązało się z techniką pozyskiwania tego surowca, zob. W. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 2010, s. 504.

WENDEKIER

Nazwisko można wywodzić od niemieckiej nazwy osobowej Wend(e), pochodzącej od Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze Wschodu’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 665). Por. też wender: 1. won, 2. wędrówka, droga, podróż „jechać na węder” (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 505).

WENDKOWSKI

Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wętkowy (niem. Wentkau), w byłym powiecie tczewskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 263. Por. też Węda w byłym powiecie kieleckim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 248. Nazwisko można również uznać za wariant graficzny nazwiska Wątkowski. Zob. Wątkowski.   

WENDT

Potencjalną podstawę nazwiska stanowi niemiecka nazwa osobowa Wend(e), pochodząca od Went ‘Słowianin, obcy, osiedleniec ze Wschodu’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 665). Por. także nazwę miejscową Wendy odnotowaną na terenie byłego powiatu krobskiego, zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.  XIII s. 208.

WENERSKI

Nazwisko spolszczono przyrostkiem –ski od niemieckiej nazwy osobowej Wener, ta zaś pochodzi od średniowysokoniemieckiego wagener/wegener ‘stelmach, kołodziej’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s.

WENG

Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Weng, to od apelatywu wenig ’mały, nikły‘. Mogło też powstać przez przeniesienie do kategorii antroponimów nazwy miejscowej lub topograficznej Weng/Wang ’trawiaste zbocze, stok‘, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 592, 596.

WENICK

Nazwisko pochodzi od nazwy staropruskiej *Wenikō, utworzonej sufiksem -ik od rdzenia Wen-, por. Wenike, Wenneke, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 116. Por. też niemieckie Wen(c)k < Weneke < Wenemar, Winemar H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München  1967 s. 555 i polskie nazwy Wen(i)ek, Wenko, Weńko Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 46.

WENIKAJTYS

Nazwisko pochodzenia litewskiego, prawdopodobnie od staropruskiej nazwy osobowej *Wenikō, derywowanej sufiksem -ik od rdzenia Wen-, por. Wenike, Wenneke (zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974, s. 116. Por. także niemiecką nazwę osobową Wenig, pochodzącą ze średniowysokoniemieckiego wēnic – mały, niski, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 665. Por. także wenik ‘kurtka’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 505.

WENIO

Nazwisko Wenio uznaje się za pochodzące od rzeczownika wena, czyli ‘załam twórczy, szczęście, powodzenie’, dawniej też ‘nastrój, usposobienie’ lunb od wschodniosłowiańskiej nazwy osobowej Wenia, zdrobnienia imienia Weniamin/Beniamin, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 665.

Strony

więcej