Nazwę osobową Boruta odnotowano bardzo wcześnie – już w 1269 roku, ma następujące możliwe źródła: 1. imiona złożone typu Borzysław, Borzymir, II. rzeczownik bór, czyli ‘ciemny, gęsty las’, III. rzeczownik boruta = borowiec, ‘diabeł, diablica’, przenośnie ‘nieznośnik, utrapieniec’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 47, Słownik języka polskiego, tzw. warszawski, t. I, s. 192, 197. Jan Siwik (Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 65) wymienia kilka szlacheckich rodzin noszących to nazwisko: Boruta vel Jarmaszewicz herbu Jastrzębiec, vel Czartoryski herbu Lubicz, vel Brzoska herbu Nowina, vel Grotowski herbu Przerowa, vel Cielemecki herbu Rogala.
