Prawdopodobnie jest to forma pochodna od Kuba, to od imienia pochodzenia hebrajskiego Jakub, znaczącego pierwotnie ‘którego Bóg ochrania, wspiera’ (zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 2 Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, s. 57). Inną potencjalną podstawę stanowi łaińskie cubus – dosłownie ‘kostka sześcienna, sześcian’ i forma kub(ik): 1. sześcian prawidłowy, 2. kocioł wypędny w przyrządzie refleksyjnym (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 615). Wąrpliwy wydaje się związek genezy nazwiska z formą kubeł. To nazwisko odnotowuje S. Rospond (Słownik nazwisk śląskich, cz. II G-K, Wrocław 1973, s. 434): XVII w. Kubik, 1689 Kubikowa, 1748 Kubik, 1765 Kubikin, 1748 Kubiky, 1745 Kubyck, XIX w. Kubick. Wymieniają je także Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz w Słowniku historycznych nazw osobowych Białostocczyzny (XV-XVII w.),t. I A-O, Białystok 1997, s. 187): Adam Kubik z żoną, syn, parobek y dziewka 1662, Kubczycha wdowa 1551; D. Lech w „Nazwach osobowych dziewiętnastowiecznych mieszkańców Opola (ze słownikiem etymologicznym nazwisk)”, s. 172: Kubik Carl, katol., 1878, M. Magda-Czekaj w pracy Historyczne nazwiska ludności Olesna na Śląsku Opolskim, (Kraków 2003, s. 73): Kubik 1750, Sebastian, Veronica, Stanislaus Kubik 1830, Rosalia Kubik 1867, Bruno, Julie, Johann, Ludwig Kubik 1885, Ludwig, Rosalie, Romann Kubik 1887, Johann, Julie, Paul Kubik 1888, Ludwig Kubik 1889, Ludwig, Rosalie, Marie Kubik 1889, Kubik 1890, E. Rudnicka-Fira (Antroponimia Krakowa od XVI do XVIII wieku. Proces kształtowania się nazwiska, Katowice 2004, s. 238): Casimirus Kubik 1748.
