K. Rymut w II t. (s. 542) „Nazwisk Polaków. Słowniku historyczno-etymologicznym” wywodzi formy – Szlufik, Slufik, Ślufik od szlifa/szlufa ‘naramiennik, epolet’ lub od szlif ‘powierzchnia wypolerowana’. A. Brückner w swoim „Słowniku etymologicznym” (s. 550) wskazuje, że szlifa oznaczało także ‘sanki’ i że w czasowniku szlifować zachodziło przejście li > lu > szlufować, szlufierz, w związku z tym można ten czasownik także uznawać za potencjalną podstawę nazwiska Szlufik. Szlif i szlifować to spolszczone zapożyczenia z języka niemieckiego – od Schleife i schleifen. Tzw. Słownik warszawski, t. VI. s. 651 podaje następujące znaczenia słowa szlifa: 1. naramiennik oraz znak stopni oficerskich, 2. kokarda, 3. sanki, płozy do wleczenia ciężarów. Być może pierwotny nosiciel tej nazwy osobowej był szlifierzem albo właścicielem takich sanek – te wyjaśnienia wydają się najbardziej prawdopodobne. Mógł być też zdunem lub jego pomocnikiem – ten sam słownik (t. II s. 1038) podaje, że szluf to inaczej modelówka, glina używana przez zdunów do wyrobu kafli.
