Nazwisko proste, równe imieniu chrześcijańskiemu pochodzenia niemieckiego Wilhelm[1], M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 343, staro-wysoko-niemieckie Willo-helm ‘życzenie, wola, chęć’ + ‘hełm’ lub ‘obrona, opieka, pomoc’ > Wilhelm ‘żołnierz pełen chęci do walki’ H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 311, J. Bubak, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków 1993 s. 315-316. Nazwę Wilhelm odnotował już Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 95.
[1] nazwa osobowa bardzo popularna wśród europejskiej szlachty w średniowieczuE. Wasserzieher, Hans und Grete. Zweitausend Vornamen, 15. Auflage, Bonn 1959s. 64. Było to popularne imię, w wykazach świętych z okresu późnego średniowiecza identyfikuje około 40 osób, zob.M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 343.