Nazwisko od antroponimu staropruskiego *Wilkē, por. nazwy osobowe Wilke, Wilkyn, Wilkine, Wilkene, Wilkune, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 117. Można je też zinterpretować jako proste, równe nazwie miejscowej Wilke (pol. Wilkowo), w byłym powiecie kościańskim i leszczyńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 482 lub powstałe przez zniemczenie przyrostkiem -e od polskiej nazwy osobowej Wilk[1]. Por. też Wilke(n), to dolnoniemieckie spieszczenie imienia Wilhelm J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 813.
[1] „Przezywając człowieka Wilkiem, nawiązano na pewno do uejmnych stron charakteru człowieka, wilk symbolizuje bowiem wszystko, co złe: ciemność, noc, głód, strach, upór, podstęp itp.” E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000. s. 431.