Nazwisko proste, równe staropruskiej nazwie osobowej *Wilē, por. też inne pruskie nazwy osobowe, zawierające rdzeń Wil-, np. Willam, Willemut, Willico, Willike, Wilun, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 115-116. Ewentualnie równe imieniu skróconemu Will(e), to od imion na Willi-/Willo- J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 I s. 813, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 311, np. Wilhelm > Wilke > Will(e) H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 64. Wil- pochodzi ze starosaskiego willio, staro-wysoko-niemiecki will(i)o ‘wola, chęć, radość, uciecha’, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 288, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 611. Zdaniem M. Czaplickiej-Niedbalskiej, (Nazwiska mieszkańców Bydgoszczy od II połowy XV wieku do I połowy XVIII wieku, Bydgoszcz 1996 s. 404) Wille pochodzi od hipokorystykum imion Filibert, Fhilippus. Por. też apelatyw Wille ‘wola’, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 107.
