Nazwisko proste, równe imieniu chrześcijańskiemu Wit. Funkcjonowało ono samodzielnie i jako człon imion złożonych, por. Witosław, Witomysł, Witold, J. Bubak, Słownik nazw osobowych i elementów identyfikacyjnych Sądecczyzny XV-XVII wiek. Imiona, nazwiska, przezwiska, cz. I A-M, cz. II N-Ż, Kraków 1992, t. II s. 280, M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 77. Mogło pochodzić od łacińskiego Vitus ‘chętny, ochoczy’, J. Bubak, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków 1993 s. 318 lub starosaskiego widu, staro-wysoko-niemieckie witu ‘drzewo, las’, staro-wysoko-niemieckie Wid ze starosaskiego widh ‘obrączka, pierścionek, pierścień’, starosaskie witan ‘wiedzieć, znać’ czy wīd, staro-wysoko-niemieckie wīt ‘daleki’, por. też starosaskie hwīt ‘biały’, H. Kaufmann, Ergänzungsband zu Ernst Förstemann Personennamen, München-Hildesheim 1968 s. 397-398, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 291. Por. też dolnoniemieckie wit ‘biały’, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 108. Człon Wit- wchodził też w skład staropruskich nazw osobowych Witar, Witthe, Witeche, Wiccze, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 120. Nazwy Wit, Wito zostały odnotowane przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 128-129. Por. Witte.
