ALFUT
Nazwisko Alfut można łączyć genetycznie z Alf, niemiecką nazwą osobową, powstałą przez skrócenie imienia Adolf, zob. R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim 2005, s. 86.
Nazwiska widok główny
|
|
ALSCHOFFNazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Alschoff („wieś w Kurlandyi, parafii Amboten, piece wapienne”), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. I s. 31. Jest to hybryda prusko-niemiecka, z pierwszym członem od staropruskiej nazwy osobowej Alsebut, por. Alsaute, Alsune, Alsutte, (zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 131) i drugim od niemieckiego Hoff ‘dwór’. |
ALSHOFFNazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Alschoff („wieś w Kurlandyi, parafii Amboten, piece wapienne”), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. I s. 31. Jest to hybryda prusko-niemiecka, z pierwszym członem od staropruskiej nazwy osobowej Alsebut, por. Alsaute, Alsune, Alsutte, (zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 131) i drugim od niemieckiego Hoff ‘dwór’. |
ALSHUTNazwisko równe staropruskiej nazwie osobowej Alsutt(e), zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 12, 131. Por. także nazwę miejscową Alszuty, odnotowaną w byłym powiecie wieliskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XV cz. 1 s. 23. Łączone również z niemieckim rzeczownikiem Halshut ‘kapelusz sięgajacy szyi’, to od Hals ‘szyja’ + Hut ‘kapelusz’ z opuszczeniem nagłosowego H, zob. B. |
ALSHUTTNazwisko równe staropruskiej nazwie osobowej Alsutt(e), zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 12, 131. Por. także nazwę miejscową Alszuty, odnotowaną w byłym powiecie wieliskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XV cz. 1 s. 23. Łączone również z niemieckim rzeczownikiem Halshut ‘kapelusz sięgajacy szyi’, to od Hals ‘szyja’ + Hut ‘kapelusz’ z opuszczeniem nagłosowego H, zob. B. |
ALSUTNazwisko równe staropruskiej nazwie osobowej Alsutt(e), zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 12, 131. Por. także nazwę miejscową Alszuty, odnotowaną w byłym powiecie wieliskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XV cz. 1 s. 23. Łączone również z niemieckim rzeczownikiem Halshut ‘kapelusz sięgajacy szyi’, to od Hals ‘szyja’ + Hut ‘kapelusz’ z opuszczeniem nagłosowego H, zob. B. |
ALTERNazwisko równe niemieckiemu przezwisku Alt(er) = der Alte ‘ojciec’ (senior), dolnoniemiecki Alder, zob. H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967, s. 31, ze średnio-wysoko-niemieckiego alt, przenośnie ‘silny, mocny, potężny, ogromny’, często określano tak starców, zob. H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987, s. 56. Mniej prawdopodobne podstawy nominacji to: imię żydowskie Alter (Zob. Spis imion żydowskich, wstęp i opracowanie M. Feldenstein, Warszawa 1928, s. |
ALUCHNIAPodstawę nazwiska mogły stanowić imiona zaczynające się grupą Al, np. Aleksander, Aleksy, Alina. Nazwisko można wywodzić też od niemieckiej nazwy osobowej Hall lub od hala 1. wysoka, łysa góra, 2. dolina górska, pastwisko w górach, słowo pochodzące z języka czeskiego, z hola, dosłownie ‘goła’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 7) |
ANDERKANazwisko pochodzące od polskiej formy odimiennej Anderka // Anderko < Andrzej. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych odnotowuje 53 osoby o nazwisku Anderka i 141 noszących miano Anderko (t. I s. 45). |
ANDERKENNazwisko pochodzące od polskiej formy odimiennej Anderek/Anderka < Andrzej, zniemczonej przez dodanie końcówki -en. |
ANDERKONazwisko pochodzące od polskiej formy odimiennej Anderka // Anderko < Andrzej. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych odnotowuje 53 osoby o nazwisku Anderka i 141 noszących miano Anderko (t. I s. 45). |
ANDREJKÓWNazwisko Andrejków pochodzi od imienia chrześcijańskiego Andrzej. Zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos, forma Andrej pochodzi z Kresów Wschodnich. |