WALENDOWSKI
Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Walendów, odnotowanej na terenie byłego powiatu błońskiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VIII, s. 947).
Nazwiska widok główny
|
|
WALENDZIAKNazwisko utworzono formantem -ak od imienia Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649). |
WALENTEKNazwisko Walentek pochodzi od imienia Walenty. Było ono znane w Polsce od XV wieku, pochodzi ono od łacińskiego valens/valentis ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens; nazwę osobową Walentek odnotowano już w 1632 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 649. Obecnie najwięcej nosicieli tego nazwiska mieszka (według bazy Pesel) w Częstochowie, zob. http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/walentek.html |
WALEWACZPotencjalne podstawy etymologiczne tego nazwiska to: I. imię Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649); II. imię Walerian, pochodzące od łacińskiego Valerius, czyli ‘człowiek z rodu Valeria’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 649; III. walić, czyli: 1. burzyć, zwalać, rozbijać, 2. co na kogo – spychać, rzucać gwałtownie, 3. rąbać, mówić prosto z mostu, 4. |
WALIGÓRANazwisko pochodzi z połączenia podstawy Wal – i rzeczownika góra. Wal można wywodzić od imienia Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens. Inne potencjalne podstawy etymologiczne to imię Walerian i czasownik walić ‘burzyć, rozwalać’, ale też ‘sunąc powoli, ociężale’. Nazwę osobową Waligora odnotowano na terenie Polski w 1479 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 647-649). |
WALKERNazwisko proste, równe średnio-wysoko-niemieckiej nazwie zawodu walker ‘folusznik, blicharz’, M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 306, A. Lübben, Mittelniederdeutsches Handwörterbuch, Darmstadt 1980 s. 551, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 280, E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000 s. 141. Walker = Welcher = Welker J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. |
WALKIEWICZNazwisko Walkiewicz to forma patronimiczna, czyli odojcowska, pierwotnie Walkiewicz= syn Walka. Podstawę nazwiska stanowią imiona,zaczynające się na Wal- (Walenty, Walerian) lub czasownik walić, czyli: 1. burzyć, zwalać, 2. rąbać, mówić prosto z mostu, 3. pchać się, sunąć się, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 449. Najbardziej prawdopodobną podstawą wydaje się imię Walenty, Walenty, znane w Polsce od XV wieku, pochodzi ono od łacińskiego valens/valentis ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens, zob. K. |
WALKOWIAKNazwisko można wywodzić od imienia Walenty, to zaś z łacińskiego valens (-tis) ‘mocny, potężny’ lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens. Inne potencjalne podstawy etymologiczne to imię Walerian i czasownik walić ‘burzyć, rozwalać’, ale też ‘sunąc powoli, ociężale’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 647-649). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także rzeczownik walka. Por. także nazwę miejscową Walków, odnotowaną na terenie byłego powiatu wieluńskiego i Walkowo z byłego powiatu witebskiego, zob. |
WALPURGIS |
WALTERNazwisko proste, równe imieniu pochodzenia germańskiego Walter, imię notowane w Polsce od średniowiecza, nawiązuje do walt ‘rządzić, panować’ i har ‘wojsko’, K. Rymut, Nazwiska Polaków, Kraków 1991 s. 284, H. Fros, F. Sowa, Twoje imię…, s. 447. Zdaniem J. Bubaka, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków 1993 s. 310 ze staro-wysoko-niemieckiego walton ’władać, rządzić‘ + heri ’pan‘. Nazwisko mogło także powstać przez przeniesienie do kategorii antroponimów apelatywu Walt(h)er: 1. ’dowódca, wódz’ H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. |
WANACZYŃSKINazwisko utworzone formantem -(yń)ski od nazwy miejscowej Wanacya w byłym powiecie iłżeckim i komeńskim. Por. też Wanagi w byłych powiatach: trockim, rossieńskim, szawelskim, wiłkomierskim, Wanaty w byłym powiecie częstochowskim i garwolińskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 933-934. |
WANATNazwisko pochodzi od gwarowego rzeczownika wanat, czyli: próżniak, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 651 lub wanata ‘gatunek jabłek’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 455. Por. także nazwę miejscową Wanaty, odnotowaną w byłym powiecie częstochowskim i garwolińskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII s. 933-934. |